Çocukluktan itibaren büyüklerimiz moral değer olarak iyilik için iyi niyetli olmayı bizlere öğütler ve bunun faydası hakkında nasihatler verirler. Gerek yaradılış gerekse inanç olarak insanoğlu iyi düşünmeye ve iyi niyet göstermeye daha meyilli olur. Bu durumun genel olarak olumsuz bir tarafı yoktur.
Ancak, farklı yaşam rollerinde ve bazı yönetsel alanlarda aşırı iyi niyet her zaman olumlu sonuç doğurmaz, hatta verimliliği de düşürebilir. Bir müdür disiplinsiz bir çalışana sürekli iyi niyetle yaklaşır, uyarı ve ceza mekanizmasını işletmezse bu durum diğer çalışanların motivasyonu ve performansına da yansıyan olumsuz bir faktör olur. Daha da ötesi, kurumun genel performansı için de bir eksi oluşturur. Halbuki, hem tüm çalışanlar hem de kurumun tümden iyiliğini düşünüyorsak o zaman bunu sağlamak için söz konusu çalışana gerekli uyarı veya cezayı verebilir olmalıyız.
Benzer şekilde özel ilişkilerde de olabilecek ayarsız aşırı iyi niyet bir tarafın sürekli veren veya tolerans gösteren diğer tarafın ise sürekli alan olmasına yol açabilir. Bu hem duygusal hem de pratik açıdan karşımıza çıkabilmektedir.
Dolayısıyla iyi niyetin de diğer faktörler gibi bir limiti olduğunu unutmadan davranmalı ve bütünün iyiliği için bir kısmın iyi niyeti suiistimal eder durumda olmasına müsamaha göstermemeliyiz, aksi takdirde iyi niyetle iyilik değil kötülük yapmış oluruz.
Dr. Bilinç Dolmacı
Comments