Üniversite öğreniminin ilk yıllarından itibaren öğrencilere mevcut sistemlerin gerekçeleri ve bunlara göre sistemi nasıl çözüp kariyerlerinde ilerleyecekleri ile ilgili şuur altı telkinler yapılır. Bu açıdan öğrencinin felsefesi ne kadar idealist olursa olsun dört, beş yıl içerisinde sistemdeki konumlanmaya yönelip mezun olduktan sonra da bunun içinde kendisine yer edinme çabaları gelmektedir.
Halbuki ilim, irfan ve eğitimin temel amacı daha doğruya, daha güzele ve daha faydalıya ulaşmak için sürekli ilerlemek değil midir? Öyle ise neden ilk kısımdaki gibi bir olgu ile karşılaşmaktayız…
Bu soru aklımı oldukça meşgul etmekte ve net bir cevabı da bulunmamaktadır. Bence sebep, bireyin kişisel konforunu sağlamak için ortamdan nasıl faydalanacağı içgüdüsünde yatmaktadır. Yani üniversite çağına kadar merak eden, sürekli soru soran çocuklar yetişkin evrede neden bir anda frekanslarını düşürüp mevcudu anlamak ve içerisinde yer edinmek gibi bir ruh haline sahip oluyor. İşte tam da bu kritik eşikte insan yetiştirmenin önemi ortaya çıkmaktadır. Yani, birisine doktor ol, hastanelerde iyi para kazan demek yerine, doktor ol, yeni buluşlar yap, insanlığa katkı koy demek neden ortalama çoğunluğa bu kadar zor geliyor anlamakta zorlanıyorum.
Bu aşamada önceki yazılarımda belirttiğim kök nedene ister istemez geri dönüyorum. İdeolojik evrim sıkıntısının insanoğlunun ilerleyişinde yavaşlamaya ve bireysellik artışı ile kişisel konfora yönelmeye sebep olduğunu düşünmekteyim. Corona tokat gibi bunu yüzümüze vuruyor ama gerekli dersi almakta halen isteksiziz... O halde yeni sistemleri nasıl yaratacağız ve bunlar hayatımıza nasıl girecek? Bu olguyu üç beş dahi bilim insanına bırakma lüksümüz var mı? Mevcutta her ne sistem uyguluyorsak uygulayalım sistemleri iyi veya kötü çalıştıracak olan insan unsuru nasıl daha iyi olur?
Umarım, basit, kısır ve dar kalıplı kısa vadeli tartışmalar yerine yukarıdakiler için kolektif akıl ile uğraşan bir dünya görmek hayalden ibaret kalmaz…
Dr. Bilinç Dolmacı
Yorumlar